ZespĂłĹ‚ KsztaĹ‚cenia i Wychowania w Pinczynie

2009/10 Wspomnienia pani Anny Piłat.
Dodane przez admin dnia PaĽdziernika 16 2009 20:15:06

Wspomnienia pani Anny Piłat, emerytowanej nauczycielki języka polskiego, która przepracowała 36 lat w szkole w Pinczynie

„Życie jest wielokrotnym wracaniem. A wraca się po ¶cieżkach własnych tęsknot do ¶wiata przeszło¶ci, do wydarzeń ważnych w życiu naszym i naszych bliskich”.
Dzi¶ wspominamy lata sze¶ćdziesi±te i siedemdziesi±te poprzedniego stulecia, lata ważne dla Pinczyna. Dzięki ludziom, którzy byli wówczas bardzo aktywnymi społecznikami, kochali swoj± wie¶, a miło¶ci± do „Małej Ojczyzny” zarażali innych, powstały budynki użyteczno¶ci publicznej takie jak: budynek dworca kolejowego, Wiejski Dom Kultury, szkoła. Wszystkie nowe budowle wygl±dały pięknie, służyły społeczeństwu i budziły w nas dumę.
W sercach wielu ówczesnych ludzi rozwijał się ten rodzaj patriotyzmu, o który prosi w swoim wierszu ks. Janusz Pasierb:
„ …… kiedy
biało – czerwona
stajesz się
szaro – czarna
niech nie zabraknie nam siły,
gdy tak± przychodzi Cię kochać” .

Siły nie zabrakło, dzięki temu obchodzimy dzi¶ 40 –lecie naszej szkoły w obecnym budynku.
Kiedy rozpoczynano budowę nowej szkoły ( 1968 r.) warunki lokalowe naszej pracy dydaktycznej i wychowawczej były bardzo trudne. Zajęcia odbywały się w dwóch budynkach znajduj±cych się po przeciwnych stronach ulicy. Główny budynek szkoły to dawna owczarnia przystosowana w latach 1937 – 38 do potrzeb edukacyjnych. Ciasne pomieszczenia, małe okna, węglowe piece i czarne podłogi dezynfekowane lizolem, którego specyficzna woń unosiła się w powietrzu zawsze po wakacjach i feriach. Namiastkę szatni stanowiło kilka wieszaków umieszczonych na korytarzu. Do braku bież±cej wody wszyscy się przyzwyczaili, trudniej było zaakceptować ubikacje w budce na boisku. Kto przeżył, ten pamięta!
Dysponowali¶my sze¶cioma salami, w których uczyło się w 12 oddziałach 314 uczniów. Bardzo liczne były oddziały nauczania pocz±tkowego.
W latach 1965 – 69 byłam wychowawczyni± i nauczycielk± nauczania pocz±tkowego 42 – osobowej grupy uczniów. Było ciężko, choć dzieciaki były wspaniałe. Z sentymentem wspominam ich do dzi¶.

Rok szkolny 1968 / 69 to czas oczekiwań na now± szkołę. Mózgiem i sił± napędow± całego przedsięwzięcia był nasz kierownik p. Mieczysław Narloch.
W lipcu 1969 roku ruszyli¶my zgodnym frontem ( rodzice, nauczyciele i uczniowie ) do prac porz±dkowych na terenie otoczenia szkoły i w budynku.
Nadszedł wreszcie 1 wrze¶nia 1969 roku. Nowa szkoła czekała.
Tymczasem wszyscy zbierali się przed star± szkoł±. DĽwięk ręcznego dzwonka spowodował, że uczniowie ustawili się klasami na niewielkim boisku. Obok nauczyciele i rodzice. Wszyscy byli podekscytowani. Z niecierpliwo¶ci± oczekiwali na wyst±pienie kierownika szkoły p. Mieczysława Narlocha. Po powitaniu zebranych i wyja¶nieniu celu spotkania, pożegnali¶my „stare k±ty” i wyruszyli¶my na spotkanie z nowym.
Czekał na nas piękny budynek, stoj±cy dumnie na niewielkim wzgórzu na obrzeżach naszej wsi. Jego widok budził rado¶ć i nadzieję na lepsz±, bardziej kolorow± przyszło¶ć.
Ustawieni na placu przed głównym wej¶ciem do nowej szkoły, wzięli¶my udział w uroczysto¶ci 30 – tej rocznicy wybuchu II wojny ¶wiatowej, nadania szkole imienia Bohaterów Westerplatte, przekazania sztandaru i rozpoczęcia nowego 1969/70 roku szkolnego.
Nowy budynek, nowa szkoła to inny ¶wiat!
Obszerne szatnie wypełnione rzędami wieszaków, prawdziwa sala gimnastyczna ze sprzętem, którego przeznaczenia nie każdy się domy¶lał. Podziwiali¶my obszerne i widne korytarze, takie też sale lekcyjne, które wkrótce stały się klasami – pracowniami. Duże wrażenie robiła ¶wietlica – stołówka z zapleczem kuchennym, której szefowała p. Zdrowowicz. Obiady w szkole? Wspaniale!
Kierowniczk± ¶wietlicy została p. Halina Bielang.
Kolorowe l¶ni±ce czysto¶ci± podłogi ( choć to tylko płytki PCW ), ułatwiały utrzymanie czysto¶ci, ale wymagały zmiany obuwia. Przestrzegania tego obowi±zku konsekwentnie wymagała niezapomniana nasza woĽna szkolna p. Regina Połom. Praca sprz±taczek ( p. Miszewskiej i Zmurowej) oraz woĽnej była bardzo skuteczna. Odwiedzaj±cy nas go¶cie zawsze podziwiali ład i porz±dek. Nowo¶ci± były też sanitariaty z bież±c± wod±.
Zadzwonił elektryczny dzwonek. Stary, ręczny służył jeszcze długo, szczególnie w końcowych latach PRL – u, gdy często brakowało pr±du.
Zmiana na lepsze warunków lokalowych spowodowała, że zmieniły się radykalnie warunki naszej pracy, co przekładało się na wzrost poziomu nauczania.
W roku szkolnym 1969/70 moja klasa została podzielona na a i b, doszli uczniowie z Pałubinka. W mojej 36 – letniej pracy zawodowej była to jedyna klasa, któr± prowadziłam od I do VIII. Po¶więciłam im 8 lat swego życia i całkiem spor± cze¶ć nauczycielskiego serca.
W zamian otrzymałam wiele rado¶ci i satysfakcji.

Z sentymentem wspominam tamtych ludzi: uczniów i ich rodziców oraz nauczycieli.

Kl. VIII b – 1984 r. , wych. Anna Piłat
Ci uczniowie urodzili się w 1969 r., s± rówie¶nikami naszej szkoły.

Z Pinczynem zwi±załam się na dobre i na złe. Tu rozpoczęłam swoj± pracę zawodow± i tu j± zakończyłam. Moje życie osobiste toczyło się w cieniach i blaskach ważnych wydarzeń historycznych.
Szkoła zmieniała się na miarę potrzeb i możliwo¶ci nowej rzeczywisto¶ci aż stała się kolorowa i komfortowo wyposażona.
Dyrekcja nie zapomina o emerytach. Uczestniczymy w wielu szkolnych uroczysto¶ciach. Zwiedzamy budynek, dowiadujemy się o osi±gnięciach uczniów w różnych dziedzinach wiedzy, a jest ich niemało.

Od kilku lat biorę udział w pracy komisji Gminnego Konkursu Recytatorskiego w przedszkolu.

Podziwiam tempo zmian i cieszę się, że nasza szkoła znajduje się w dobrych rękach. Dzięki kreatywnym i zaangażowanym w tworzenie wspólnego dobra ludziom, staje się coraz doskonalsza.
Jestem szczę¶liwa, że moje wnuki ucz± się w szkole na miarę naszych czasów, czyli XXI wieku. Tak trzymać!