ZespĂłĹ‚ KsztaĹ‚cenia i Wychowania w Pinczynie

2015/16 „Warto się uczyć, bo s± ludzie, którzy to zauważ± i doceni±” - Obóz w Milówce 20-26 IX 2015
Dodane przez admin dnia PaĽdziernika 21 2015 19:27:00

Refleksje Marka Jendernalika ucznia Publicznego Gimnazjum w Pinczynie
na temat obozu w Milówce 20-26 IX 2015 r.

W nagrodę za dobre wyniki w nauce otrzymałem możliwo¶ć wyjazdeu do Milówki zorganizowanego przez stowarzyszenie „Talent”.
Obóz rozpocz±ł się 20 wrze¶nia, w niedzielę. Z domu wyjechałem o bardzo wczesnej porze. Pogoda była bardzo melancholijna. Z nieba padał lekki kapu¶niaczek. Wraz z mam± i siostr± dojechali¶my do MOP Kleszczewko. Stamt±d rozpoczęła się moja podróż autokarem. Autobus był wypełniony do cna. Zostało tylko jedno miejsce, które czekało wła¶nie na mnie. Czekała nas długa droga…
Trasa ci±gnęła się w nieskończono¶ć. Mijały godziny. Obserwowałem zmieniaj±cy się krajobraz naszego pięknego kraju. Raz pojawiały się rozległe pola, kiedy indziej lasy, lecz główn± atrakcj± było patrzenie na ekrany akustyczne- raz zielone, a raz przezroczyste. W okolicach Łodzi wst±pili¶my do restauracji „Złoty Młyn”. Porcjejedzenia były tam tak wielkie, że chyba nikt nie podołałby zjedzeniu dwóch dań i deseru. Gdy nabrali¶my energii, ruszyli¶my w dalsz± trasę.
Dojechali¶my do Milówkiokoło godziny szesnastej. Na drugim krańcu Polski było już w miarę słonecznie. Rze¶kie powietrze i ¶piew ptactwa sprawiały, że poczuli¶my się jak w raju. Otrzymałem pokój numer 1. Zostałem na niego „skazany” na tydzień. Wraz ze mn± mieszkało w nim dwóch chłopaków. Szybko złapali¶my wspólny język. Po dłuższej rozmowie okazało się, że w trójkę jeste¶my ministrantami w jednej diecezji. Jednak ten wielki ¶wiat okazuje się mały... Po dwóch godzinach adaptacji z nowym ¶rodowiskiem przyszła pora na kolację. Zeszli¶my i czekał tam na nas szwedzki stół, ale mi wydaje się, że był z Polski, bo dębowy. PóĽniej przyszedł czas na zajęcia integracyjne oraz został przedstawiony plan na najbliższy tydzień.
Już mieli¶my i¶ć spać, już była w nas ta głęboka chęć u¶nięcia, ale okazało się, że piętro niżej odbywa się wesele. Nie wiem, kiedy zasn±łem, ale na pewno nie prędko.
Pierwszego wła¶ciwego dnia obozu wyjechali¶my zdobyć pierwszy szczyt- Pilsko. Był to swoisty egzamin sprawdzaj±cy stan naszej kondycji. Faktyczny wysiłek miał dopiero nast±pić, ale o tym trochę póĽniej… Była z nami trójka opiekunów: pan Grzegorz, pan Artur oraz pani Natalia. Zdobycie szczytu było męcz±ce, lecz bardziej wyczerpuj±ce okazało się zej¶cie. Okazuje się, że siła grawitacji w górach działa mocniej niż u nas. Przynajmniej tak mi się wydawało.
Po powrocie do pensjonatu i zjedzeniu obiadu mieli¶my wykłady z informatyki mentalnej i fizyki. Zajęcia minęły szybko, a po kolacji czę¶ć z nas uczestniczyła w zawodach drużynowych. Brali w nich także udział uczniowie klasy informatycznej z Trójmiasta. Rywalizacja polegała na rozwi±zywaniu zadań informatycznych, jak i fizycznych. Potem mieli¶my jeszcze zajęcia psychologiczne, ale w nie już nie będę się zagłębiał. Taki poobiedni program obowi±zywał każdego dnia.
We wtorek czekało na nas prawdziwe wyzwanie- Babia Góra. Sama nazwa brzmi strasznie, lecz nie tak Ľle, jak wej¶cie na szczyt. Najpierw szli¶my lasem, tak osi±gnęli¶my 100m wysoko¶ci. Raz było zimno- ubierali¶my się, stało się gor±co- trzeba było zdj±ć bluzę, w wyniku czego znów stawało się chłodno, itd. PóĽniej zaczęła się katorga. Zaczęli¶my rzeczywi¶cie i¶ć do góry. Trzeba było włożyć w to dużo sił. Wyszli¶my z lasu. Słońce piekło, lecz wiatr chłodził. To były trudne warunki. Doszli¶my do ¶ciany, gdzie trzeba było zachować szczególn± ostrożno¶ć. Jeden zły ruch i spada się, tocz±c się po kosodrzewinie. Wreszcie dotarli¶my na szczyt. Było strasznie... Praktycznie wszyscy byli cali mokrzy, a na górze wiało z niesłychan± moc±. Zabawili¶my tam 20 minut, w międzyczasie przechodz±c na stronę słowack±. Wrócili¶my do autokaru i pojechali¶my do Centrum Górskiego „Korona Ziemi”. Było nawet ciekawie, lecz nie na tyle, by pisać o tym zawiłe i kręte historie.
W ¶rodę naszym celem stało się Pilsko. Już nie wszyscy ruszyli w trasę. Niektórzy zostali w pensjonacie i słusznie zrobili, bo by nie podołali wyzwania. Duża czę¶ć grupy zostawała daleko z tyłu, podziwiaj±c mchy i porosty Beskidów. Weszli¶my na szczyt. Ogona nie było widać, więc szybko poszli¶my na słowack± czę¶ć, która była wyższa. Gdy wrócili¶my, spóĽniona czę¶ć dopiero przybyła i rozkoszowała się pięknymi widokami. W drodze powrotnej weszli¶my jeszcze do schroniska, a póĽniej odbywały się regularne wykłady.
Czwartek był dniem „bez autobusu”. Do wybranego szczytu musieli¶my doj¶ć więc pieszo. Było to wielkie wyzwanie, którego podjęło się tylko kilku uczestników. Naszym celem stała się Barania Góra. Ruszyli¶my po ¶niadaniu w zwartym i hardym szyku. Zanim się obejrzeli¶my, byli¶my już u stóp góry. Nagle i bardzo niespodziewanie znaleĽli¶my się w gęstej chmurze. Chmurze tak gęstej, że mleko przy niej jest jak woda. Po wielu minutach zdobyli¶my szczyt. Wyszli¶my z mgły, która była teraz pod nami. Poczuli¶my się jak w niebie. Rozpoczęła się uczta zwycięzców. Kto miał, wyj±ł jakie¶ smakołyki i częstował nimi innych. Tego dnia w ramach kolacji odbyło się ognisko - krótkie, ale bardzo smaczne.
W pi±tek pogoda wyraĽnie się popsuła. Nie mieli¶my na szczę¶cie w planach zdobywania kolejnego szczytu. Wybrali¶my się do stacji kosmicznej „Polaris” w Sopotni Wielkiej. Była to bardzo „ekscytuj±ca” podróż. Dowiedzieli¶my się, że nie można „zanieczyszczać nieba ¶wiatłem”, więc wszelkie lampy uliczne powinny o¶wietlać tylko ulice. Zobaczyli¶my także makietę, pokazuj±c± wyobrażenia młodzieży o wygl±dzie Sopotni w 2050 roku. Było to do¶wiadczenie, którego nigdy nie zapomnę. Tego nie da się zapomnieć...
W pi±tkowy wieczór odbyło się podsumowanie obozu oraz konkurs talentów. Swe zdolno¶ci pokazywali obozowicze, którzy nie brali udziału w wykładach z fizyki. Znalazł się tam ¶piew, recytacja oraz pokaz dzieł plastycznych, wykonanych podczas trwania obozu. Już pod sam wieczór odbyło się spotkanie uczestników i omówienie minionego tygodnia. Po zebraniu ¶piewali¶my jeszcze długo przy akompaniamencie gitar.
W sobotni poranek zjedli¶my ostatnie ¶niadanie oraz otrzymali¶my prowiant na drogę. Podróż powrotna była o wiele krótsza. Znowu zago¶cili¶my do „Złotego Młyna” i ruszyli¶my w stronę Trójmiasta. Atmosfera była cudowna. Wszyscy wspominali obozowe wydarzenia i wymieniali się opiniami. Do kresu mojej drogi dojechałem około godziny szesnastej i pożegnałem cały wesoły autobus.
Była to przygoda, której na pewno nie zapomnę. Mogłem przeżyć co¶ nowego, nauczyć się wielu ciekawych rzeczy, a przede wszystkim poznać interesuj±cych ludzi. Morał jest bardzo prosty: „Warto się uczyć, bo s± ludzie, którzy to zauważ± i doceni±”.