Do Muzeum Stutthof pojechaliśmy we wtorek 23 października.
Na miejscu obejrzeliśmy dwa krótkie filmy o tematyce martyrologicznej. Następnie spotkaliśmy się z przewodnikiem i zaczęliśmy zwiedzać.
Ze zdumieniem i zgrozą słuchaliśmy strasznej historii tego obozu. Byliśmy w mieszkalnych barakach dla kobiet i mężczyzn. Przewodnik opowiedział nam o wydarzeniach z II wojny światowej, o okrucieństwie hitlerowców, eksterminacji księży, duchownych oraz inteligencji polskiej. Przeraziła nas historia krematorium. Słuchaliśmy o męczennikach tego obozu zagłady.

Oddaliśmy im hołd pod pomnikiem ofiar Stutthofa i innych nazistowskich obozów śmierci. Nigdy też nie zapomnimy opowieści o komorach gazowych, o wykorzystywaniu taniej siły roboczej-więźniów a w szczególności o okrucieństwach oprawców.
Panowały tam straszne warunki, które znosili więźniowie. Nowoprzybyli godzinami wpatrywali się w „bramę śmierci”, na której widniał napis „Praca czyni wolnym”. Zabierano im wszystkie cenne przedmioty, ubrania a nawet buty. Pracowali całymi dniami za marne jedzenie pozbawione jakichkolwiek wartości odżywczych. Spali na początku na ziemi a potem na pryczach, niekiedy po 4-5 osób. Więźniowie niechętnie chodzili do szpitala. Ciężko chorzy już stamtąd nie wracali — dostawali zastrzyki z fenolem prosto w serce lub byli topieni. Powód? Nie nadawali się już do niewolniczej pracy. Bito ich publicznie, karano za niewielkie przewinienia. Czyniono to po to, aby obniżyć ich poczucie człowieczeństwa oraz uświadomić, że nie ma ucieczki.

Jednak więźniowie cały czas mieli nadzieję, pisali wiersze, malowali kartki pocztowe i modlili się. Organizowali także potajemne Msze Święte.
Każdego roku odbywa się na terenie byłego obozu manifestacja na pamiątkę ofiar, gdzie zginęło 65 000 osób a uwięzionych było 110 000. Przybywają mieszkańcy dwudziestu trzech państw, z dwudziestu pięciu różnych narodowości, których rodacy zginęli podczas II wojny światowej.
Nigdy nie zapomnimy dnia spędzonego w „fabryce śmierci”. Warto naprawdę odwiedzać takie miejsca aby wiedzieć, że abyśmy teraz mogli żyć w pokoju, musiało zginąć wielu ludzi.
Do szkoły wracaliśmy w ciszy i skupieniu rozpamiętując to, co tam zobaczyliśmy i usłyszeliśmy.

Izabela Rucińska
Natalia Lipka
klasa II a gimnazjum

Album zdjęć