Z kroniki szkolnej…

W Zespole Kształcenia i Wychowania w Pinczynie trwają obecnie przygotowania do jubileuszu 40-lecia szkoły. W ferworze przygotowań natknęłam się na kronikę szkolną, pochodzącą z lat 1958-1982.Jest to jedna z najstarszych kronik w zbiorach szkoły. Opisane są w niej najważniejsze wydarzenia z życia społeczności szkolnej i wiejskiej. Wiele miejsca kronikarz poświęcił budowie szkoły oraz uroczystemu otwarciu nowego budynku. Uwagę czytelnika na pewno zwróci zapał i trud mieszkańców oraz budowniczych włożony w powstanie nowej, pięknej i funkcjonalnej szkoły, która przez wiele lat była jedną z najnowocześniejszych w gminie. Wielu uczniów z sąsiednich szkół zazdrościło Pinczynowi tak okazałego budynku.
Przenieśmy się zatem w czasie do lat 60 minionego wieku…
01.09.1969r.
W trzydziestą rocznicę napaści hitlerowskiej na Polskę odbyła się wielka uroczystość w nowej szkole. W tym dniu szkoła otrzymała imię Bohaterów Westerplatte i odsłonięto sztandar szkolny.
Na uroczystość przybyli przedstawiciele władz powiatowych i wojskowych. Komitet PZPR reprezentował sekretarz KP PZPR tow. Zygmunt Oler, Ludowe Wojsko Polskie ppułk. Ludwik Janiszewski, Wydział Oświaty PRN podinspektor Edmund Falkowski, Gromadzką Radę Narodową ob. Wiktor Loroch- przewodniczący GRN. Przybyła również radna WRN ob. Władysława Sumowska.
O godz.830 dzieci, rodzice i goście zebrali się na dziedzińcu starej szkoły. Delegacje dzieci złożyły kwiaty przed pomnikiem pomordowanych nauczycieli.
Przyjechała ze Starogardu orkiestra Związku Harcerstwa Polskiego, która zaprowadziła dzieci ze starej do nowej szkoły. Było to piękne widowisko. Dzieci ustawiły się czwórkami i w takt marsza szły z flagami i transparentem przez całą wieś do nowej szkoły.




Orkiestra ZHP na czele pochodu
Przed gmachem nowej szkoły na stole leżał nowy sztandar szkolny- zakupiony ze składek rodziców i Gminnej Spółdzielni w Zblewie jak również Spółdzielczego Banku Ludowego ze Zblewa.
Po ustawieniu się dzieci i przybyłych rodziców przed głównym wejściem do gmachu orkiestra odegrała „Jeszcze Polska nie zginęła”. Oczy dzieci skierowane były na pięknie haftowany sztandar.
Po odegraniu hymnu kierownik szkoły przywitał dzieci i gości.
Przewodniczący Gromadzkiej Rady Narodowej ob. Wiktor Loroch odczytał pismo Kuratorium Okręgu Szkolnego Gdańskiego nadające szkole imię Bohaterów Westerplatte.
Z kolei sekretarz KP PZPR tow. Zygmunt Oler wręczył uczniom naszej szkoły sztandar.



Po chwili przedstawiciele poszczególnych klas wystąpili do sztandaru i złożyli ślubowanie. Rotę ślubowania odczytał podpułkownik Ludwik Janiszewski.



Po przyjęciu ślubowania sztandar prezentowano wzdłuż szpaleru dzieci i rodziców.
Okolicznościowe przemówienie wygłosił podinspektor szkolny ob.Edmund Falkowski.
Dzieci, nauczyciele i rodzice bardzo przeżywali uroczystość. Na jej temat mówiono jeszcze długo w szkole i w domach.
Najbardziej jednak przeżywały wszystko najmłodsi w tym gronie - pierwszoklasiści. Po uroczystości oficjalnej były występy artystyczne.




Wspomnienia pani Anny Piłat, emerytowanej nauczycielki języka polskiego, która przepracowała 36 lat w szkole w Pinczynie

„Życie jest wielokrotnym wracaniem. A wraca się po ścieżkach własnych tęsknot do świata przeszłości, do wydarzeń ważnych w życiu naszym i naszych bliskich”.
Dziś wspominamy lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte poprzedniego stulecia, lata ważne dla Pinczyna. Dzięki ludziom, którzy byli wówczas bardzo aktywnymi społecznikami, kochali swoją wieś, a miłością do „Małej Ojczyzny” zarażali innych, powstały budynki użyteczności publicznej takie jak: budynek dworca kolejowego, Wiejski Dom Kultury, szkoła. Wszystkie nowe budowle wyglądały pięknie, służyły społeczeństwu i budziły w nas dumę.
W sercach wielu ówczesnych ludzi rozwijał się ten rodzaj patriotyzmu, o który prosi w swoim wierszu ks. Janusz Pasierb:
„ …… kiedy
biało – czerwona
stajesz się
szaro – czarna
niech nie zabraknie nam siły,
gdy taką przychodzi Cię kochać” .

Siły nie zabrakło, dzięki temu obchodzimy dziś 40 –lecie naszej szkoły w obecnym budynku.
Kiedy rozpoczynano budowę nowej szkoły ( 1968 r.) warunki lokalowe naszej pracy dydaktycznej i wychowawczej były bardzo trudne. Zajęcia odbywały się w dwóch budynkach znajdujących się po przeciwnych stronach ulicy. Główny budynek szkoły to dawna owczarnia przystosowana w latach 1937 – 38 do potrzeb edukacyjnych. Ciasne pomieszczenia, małe okna, węglowe piece i czarne podłogi dezynfekowane lizolem, którego specyficzna woń unosiła się w powietrzu zawsze po wakacjach i feriach. Namiastkę szatni stanowiło kilka wieszaków umieszczonych na korytarzu. Do braku bieżącej wody wszyscy się przyzwyczaili, trudniej było zaakceptować ubikacje w budce na boisku. Kto przeżył, ten pamięta!
Dysponowaliśmy sześcioma salami, w których uczyło się w 12 oddziałach 314 uczniów. Bardzo liczne były oddziały nauczania początkowego.
W latach 1965 – 69 byłam wychowawczynią i nauczycielką nauczania początkowego 42 – osobowej grupy uczniów. Było ciężko, choć dzieciaki były wspaniałe. Z sentymentem wspominam ich do dziś.



Rok szkolny 1968 / 69 to czas oczekiwań na nową szkołę. Mózgiem i siłą napędową całego przedsięwzięcia był nasz kierownik p. Mieczysław Narloch.
W lipcu 1969 roku ruszyliśmy zgodnym frontem ( rodzice, nauczyciele i uczniowie ) do prac porządkowych na terenie otoczenia szkoły i w budynku.
Nadszedł wreszcie 1 września 1969 roku. Nowa szkoła czekała.
Tymczasem wszyscy zbierali się przed starą szkołą. Dźwięk ręcznego dzwonka spowodował, że uczniowie ustawili się klasami na niewielkim boisku. Obok nauczyciele i rodzice. Wszyscy byli podekscytowani. Z niecierpliwością oczekiwali na wystąpienie kierownika szkoły p. Mieczysława Narlocha. Po powitaniu zebranych i wyjaśnieniu celu spotkania, pożegnaliśmy „stare kąty” i wyruszyliśmy na spotkanie z nowym.
Czekał na nas piękny budynek, stojący dumnie na niewielkim wzgórzu na obrzeżach naszej wsi. Jego widok budził radość i nadzieję na lepszą, bardziej kolorową przyszłość.
Ustawieni na placu przed głównym wejściem do nowej szkoły, wzięliśmy udział w uroczystości 30 – tej rocznicy wybuchu II wojny światowej, nadania szkole imienia Bohaterów Westerplatte, przekazania sztandaru i rozpoczęcia nowego 1969/70 roku szkolnego.
Nowy budynek, nowa szkoła to inny świat!
Obszerne szatnie wypełnione rzędami wieszaków, prawdziwa sala gimnastyczna ze sprzętem, którego przeznaczenia nie każdy się domyślał. Podziwialiśmy obszerne i widne korytarze, takie też sale lekcyjne, które wkrótce stały się klasami – pracowniami. Duże wrażenie robiła świetlica – stołówka z zapleczem kuchennym, której szefowała p. Zdrowowicz. Obiady w szkole? Wspaniale!
Kierowniczką świetlicy została p. Halina Bielang.
Kolorowe lśniące czystością podłogi ( choć to tylko płytki PCW ), ułatwiały utrzymanie czystości, ale wymagały zmiany obuwia. Przestrzegania tego obowiązku konsekwentnie wymagała niezapomniana nasza woźna szkolna p. Regina Połom. Praca sprzątaczek ( p. Miszewskiej i Zmurowej) oraz woźnej była bardzo skuteczna. Odwiedzający nas goście zawsze podziwiali ład i porządek. Nowością były też sanitariaty z bieżącą wodą.
Zadzwonił elektryczny dzwonek. Stary, ręczny służył jeszcze długo, szczególnie w końcowych latach PRL – u, gdy często brakowało prądu.
Zmiana na lepsze warunków lokalowych spowodowała, że zmieniły się radykalnie warunki naszej pracy, co przekładało się na wzrost poziomu nauczania.
W roku szkolnym 1969/70 moja klasa została podzielona na a i b, doszli uczniowie z Pałubinka. W mojej 36 – letniej pracy zawodowej była to jedyna klasa, którą prowadziłam od I do VIII. Poświęciłam im 8 lat swego życia i całkiem sporą cześć nauczycielskiego serca.
W zamian otrzymałam wiele radości i satysfakcji.






Z sentymentem wspominam tamtych ludzi: uczniów i ich rodziców oraz nauczycieli.




Kl. VIII b – 1984 r. , wych. Anna Piłat
Ci uczniowie urodzili się w 1969 r., są rówieśnikami naszej szkoły.

Z Pinczynem związałam się na dobre i na złe. Tu rozpoczęłam swoją pracę zawodową i tu ją zakończyłam. Moje życie osobiste toczyło się w cieniach i blaskach ważnych wydarzeń historycznych.
Szkoła zmieniała się na miarę potrzeb i możliwości nowej rzeczywistości aż stała się kolorowa i komfortowo wyposażona.
Dyrekcja nie zapomina o emerytach. Uczestniczymy w wielu szkolnych uroczystościach. Zwiedzamy budynek, dowiadujemy się o osiągnięciach uczniów w różnych dziedzinach wiedzy, a jest ich niemało.

Od kilku lat biorę udział w pracy komisji Gminnego Konkursu Recytatorskiego w przedszkolu.



Podziwiam tempo zmian i cieszę się, że nasza szkoła znajduje się w dobrych rękach. Dzięki kreatywnym i zaangażowanym w tworzenie wspólnego dobra ludziom, staje się coraz doskonalsza.
Jestem szczęśliwa, że moje wnuki uczą się w szkole na miarę naszych czasów, czyli XXI wieku. Tak trzymać!