Wspomnienia pani Anny Piłat, emerytowanej nauczycielki języka polskiego, która przepracowała 36 lat w szkole w Pinczynie

„Życie jest wielokrotnym wracaniem. A wraca się po ścieżkach własnych tęsknot do świata przeszłości, do wydarzeń ważnych w życiu naszym i naszych bliskich”.
Dziś wspominamy lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte poprzedniego stulecia, lata ważne dla Pinczyna. Dzięki ludziom, którzy byli wówczas bardzo aktywnymi społecznikami, kochali swoją wieś, a miłością do „Małej Ojczyzny” zarażali innych, powstały budynki użyteczności publicznej takie jak: budynek dworca kolejowego, Wiejski Dom Kultury, szkoła. Wszystkie nowe budowle wyglądały pięknie, służyły społeczeństwu i budziły w nas dumę.
W sercach wielu ówczesnych ludzi rozwijał się ten rodzaj patriotyzmu, o który prosi w swoim wierszu ks. Janusz Pasierb:
„ …… kiedy
biało – czerwona
stajesz się
szaro – czarna
niech nie zabraknie nam siły,
gdy taką przychodzi Cię kochać” .

Siły nie zabrakło, dzięki temu obchodzimy dziś 40 –lecie naszej szkoły w obecnym budynku.
Kiedy rozpoczynano budowę nowej szkoły ( 1968 r.) warunki lokalowe naszej pracy dydaktycznej i wychowawczej były bardzo trudne. Zajęcia odbywały się w dwóch budynkach znajdujących się po przeciwnych stronach ulicy. Główny budynek szkoły to dawna owczarnia przystosowana w latach 1937 – 38 do potrzeb edukacyjnych. Ciasne pomieszczenia, małe okna, węglowe piece i czarne podłogi dezynfekowane lizolem, którego specyficzna woń unosiła się w powietrzu zawsze po wakacjach i feriach. Namiastkę szatni stanowiło kilka wieszaków umieszczonych na korytarzu. Do braku bieżącej wody wszyscy się przyzwyczaili, trudniej było zaakceptować ubikacje w budce na boisku. Kto przeżył, ten pamięta!
Dysponowaliśmy sześcioma salami, w których uczyło się w 12 oddziałach 314 uczniów. Bardzo liczne były oddziały nauczania początkowego.
W latach 1965 – 69 byłam wychowawczynią i nauczycielką nauczania początkowego 42 – osobowej grupy uczniów. Było ciężko, choć dzieciaki były wspaniałe. Z sentymentem wspominam ich do dziś.



Rok szkolny 1968 / 69 to czas oczekiwań na nową szkołę. Mózgiem i siłą napędową całego przedsięwzięcia był nasz kierownik p. Mieczysław Narloch.
W lipcu 1969 roku ruszyliśmy zgodnym frontem ( rodzice, nauczyciele i uczniowie ) do prac porządkowych na terenie otoczenia szkoły i w budynku.
Nadszedł wreszcie 1 września 1969 roku. Nowa szkoła czekała.
Tymczasem wszyscy zbierali się przed starą szkołą. Dźwięk ręcznego dzwonka spowodował, że uczniowie ustawili się klasami na niewielkim boisku. Obok nauczyciele i rodzice. Wszyscy byli podekscytowani. Z niecierpliwością oczekiwali na wystąpienie kierownika szkoły p. Mieczysława Narlocha. Po powitaniu zebranych i wyjaśnieniu celu spotkania, pożegnaliśmy „stare kąty” i wyruszyliśmy na spotkanie z nowym.
Czekał na nas piękny budynek, stojący dumnie na niewielkim wzgórzu na obrzeżach naszej wsi. Jego widok budził radość i nadzieję na lepszą, bardziej kolorową przyszłość.
Ustawieni na placu przed głównym wejściem do nowej szkoły, wzięliśmy udział w uroczystości 30 – tej rocznicy wybuchu II wojny światowej, nadania szkole imienia Bohaterów Westerplatte, przekazania sztandaru i rozpoczęcia nowego 1969/70 roku szkolnego.
Nowy budynek, nowa szkoła to inny świat!
Obszerne szatnie wypełnione rzędami wieszaków, prawdziwa sala gimnastyczna ze sprzętem, którego przeznaczenia nie każdy się domyślał. Podziwialiśmy obszerne i widne korytarze, takie też sale lekcyjne, które wkrótce stały się klasami – pracowniami. Duże wrażenie robiła świetlica – stołówka z zapleczem kuchennym, której szefowała p. Zdrowowicz. Obiady w szkole? Wspaniale!
Kierowniczką świetlicy została p. Halina Bielang.
Kolorowe lśniące czystością podłogi ( choć to tylko płytki PCW ), ułatwiały utrzymanie czystości, ale wymagały zmiany obuwia. Przestrzegania tego obowiązku konsekwentnie wymagała niezapomniana nasza woźna szkolna p. Regina Połom. Praca sprzątaczek ( p. Miszewskiej i Zmurowej) oraz woźnej była bardzo skuteczna. Odwiedzający nas goście zawsze podziwiali ład i porządek. Nowością były też sanitariaty z bieżącą wodą.
Zadzwonił elektryczny dzwonek. Stary, ręczny służył jeszcze długo, szczególnie w końcowych latach PRL – u, gdy często brakowało prądu.
Zmiana na lepsze warunków lokalowych spowodowała, że zmieniły się radykalnie warunki naszej pracy, co przekładało się na wzrost poziomu nauczania.
W roku szkolnym 1969/70 moja klasa została podzielona na a i b, doszli uczniowie z Pałubinka. W mojej 36 – letniej pracy zawodowej była to jedyna klasa, którą prowadziłam od I do VIII. Poświęciłam im 8 lat swego życia i całkiem sporą cześć nauczycielskiego serca.
W zamian otrzymałam wiele radości i satysfakcji.






Z sentymentem wspominam tamtych ludzi: uczniów i ich rodziców oraz nauczycieli.




Kl. VIII b – 1984 r. , wych. Anna Piłat
Ci uczniowie urodzili się w 1969 r., są rówieśnikami naszej szkoły.

Z Pinczynem związałam się na dobre i na złe. Tu rozpoczęłam swoją pracę zawodową i tu ją zakończyłam. Moje życie osobiste toczyło się w cieniach i blaskach ważnych wydarzeń historycznych.
Szkoła zmieniała się na miarę potrzeb i możliwości nowej rzeczywistości aż stała się kolorowa i komfortowo wyposażona.
Dyrekcja nie zapomina o emerytach. Uczestniczymy w wielu szkolnych uroczystościach. Zwiedzamy budynek, dowiadujemy się o osiągnięciach uczniów w różnych dziedzinach wiedzy, a jest ich niemało.

Od kilku lat biorę udział w pracy komisji Gminnego Konkursu Recytatorskiego w przedszkolu.



Podziwiam tempo zmian i cieszę się, że nasza szkoła znajduje się w dobrych rękach. Dzięki kreatywnym i zaangażowanym w tworzenie wspólnego dobra ludziom, staje się coraz doskonalsza.
Jestem szczęśliwa, że moje wnuki uczą się w szkole na miarę naszych czasów, czyli XXI wieku. Tak trzymać!