Refleksje Marka Jendernalika ucznia Publicznego Gimnazjum w Pinczynie
na temat obozu w Milówce 20-26 IX 2015 r.

W nagrodę za dobre wyniki w nauce otrzymałem możliwość wyjazdeu do Milówki zorganizowanego przez stowarzyszenie „Talent”.
Obóz rozpoczął się 20 września, w niedzielę. Z domu wyjechałem o bardzo wczesnej porze. Pogoda była bardzo melancholijna. Z nieba padał lekki kapuśniaczek. Wraz z mamą i siostrą dojechaliśmy do MOP Kleszczewko. Stamtąd rozpoczęła się moja podróż autokarem. Autobus był wypełniony do cna. Zostało tylko jedno miejsce, które czekało właśnie na mnie. Czekała nas długa droga…
Trasa ciągnęła się w nieskończoność. Mijały godziny. Obserwowałem zmieniający się krajobraz naszego pięknego kraju. Raz pojawiały się rozległe pola, kiedy indziej lasy, lecz główną atrakcją było patrzenie na ekrany akustyczne- raz zielone, a raz przezroczyste. W okolicach Łodzi wstąpiliśmy do restauracji „Złoty Młyn”. Porcjejedzenia były tam tak wielkie, że chyba nikt nie podołałby zjedzeniu dwóch dań i deseru. Gdy nabraliśmy energii, ruszyliśmy w dalszą trasę.
Dojechaliśmy do Milówkiokoło godziny szesnastej. Na drugim krańcu Polski było już w miarę słonecznie. Rześkie powietrze i śpiew ptactwa sprawiały, że poczuliśmy się jak w raju. Otrzymałem pokój numer 1. Zostałem na niego „skazany” na tydzień. Wraz ze mną mieszkało w nim dwóch chłopaków. Szybko złapaliśmy wspólny język. Po dłuższej rozmowie okazało się, że w trójkę jesteśmy ministrantami w jednej diecezji. Jednak ten wielki świat okazuje się mały... Po dwóch godzinach adaptacji z nowym środowiskiem przyszła pora na kolację. Zeszliśmy i czekał tam na nas szwedzki stół, ale mi wydaje się, że był z Polski, bo dębowy. Później przyszedł czas na zajęcia integracyjne oraz został przedstawiony plan na najbliższy tydzień.
Już mieliśmy iść spać, już była w nas ta głęboka chęć uśnięcia, ale okazało się, że piętro niżej odbywa się wesele. Nie wiem, kiedy zasnąłem, ale na pewno nie prędko.
Pierwszego właściwego dnia obozu wyjechaliśmy zdobyć pierwszy szczyt- Pilsko. Był to swoisty egzamin sprawdzający stan naszej kondycji. Faktyczny wysiłek miał dopiero nastąpić, ale o tym trochę później… Była z nami trójka opiekunów: pan Grzegorz, pan Artur oraz pani Natalia. Zdobycie szczytu było męczące, lecz bardziej wyczerpujące okazało się zejście. Okazuje się, że siła grawitacji w górach działa mocniej niż u nas. Przynajmniej tak mi się wydawało.
Po powrocie do pensjonatu i zjedzeniu obiadu mieliśmy wykłady z informatyki mentalnej i fizyki. Zajęcia minęły szybko, a po kolacji część z nas uczestniczyła w zawodach drużynowych. Brali w nich także udział uczniowie klasy informatycznej z Trójmiasta. Rywalizacja polegała na rozwiązywaniu zadań informatycznych, jak i fizycznych. Potem mieliśmy jeszcze zajęcia psychologiczne, ale w nie już nie będę się zagłębiał. Taki poobiedni program obowiązywał każdego dnia.
We wtorek czekało na nas prawdziwe wyzwanie- Babia Góra. Sama nazwa brzmi strasznie, lecz nie tak źle, jak wejście na szczyt. Najpierw szliśmy lasem, tak osiągnęliśmy 100m wysokości. Raz było zimno- ubieraliśmy się, stało się gorąco- trzeba było zdjąć bluzę, w wyniku czego znów stawało się chłodno, itd. Później zaczęła się katorga. Zaczęliśmy rzeczywiście iść do góry. Trzeba było włożyć w to dużo sił. Wyszliśmy z lasu. Słońce piekło, lecz wiatr chłodził. To były trudne warunki. Doszliśmy do ściany, gdzie trzeba było zachować szczególną ostrożność. Jeden zły ruch i spada się, tocząc się po kosodrzewinie. Wreszcie dotarliśmy na szczyt. Było strasznie... Praktycznie wszyscy byli cali mokrzy, a na górze wiało z niesłychaną mocą. Zabawiliśmy tam 20 minut, w międzyczasie przechodząc na stronę słowacką. Wróciliśmy do autokaru i pojechaliśmy do Centrum Górskiego „Korona Ziemi”. Było nawet ciekawie, lecz nie na tyle, by pisać o tym zawiłe i kręte historie.
W środę naszym celem stało się Pilsko. Już nie wszyscy ruszyli w trasę. Niektórzy zostali w pensjonacie i słusznie zrobili, bo by nie podołali wyzwania. Duża część grupy zostawała daleko z tyłu, podziwiając mchy i porosty Beskidów. Weszliśmy na szczyt. Ogona nie było widać, więc szybko poszliśmy na słowacką część, która była wyższa. Gdy wróciliśmy, spóźniona część dopiero przybyła i rozkoszowała się pięknymi widokami. W drodze powrotnej weszliśmy jeszcze do schroniska, a później odbywały się regularne wykłady.
Czwartek był dniem „bez autobusu”. Do wybranego szczytu musieliśmy dojść więc pieszo. Było to wielkie wyzwanie, którego podjęło się tylko kilku uczestników. Naszym celem stała się Barania Góra. Ruszyliśmy po śniadaniu w zwartym i hardym szyku. Zanim się obejrzeliśmy, byliśmy już u stóp góry. Nagle i bardzo niespodziewanie znaleźliśmy się w gęstej chmurze. Chmurze tak gęstej, że mleko przy niej jest jak woda. Po wielu minutach zdobyliśmy szczyt. Wyszliśmy z mgły, która była teraz pod nami. Poczuliśmy się jak w niebie. Rozpoczęła się uczta zwycięzców. Kto miał, wyjął jakieś smakołyki i częstował nimi innych. Tego dnia w ramach kolacji odbyło się ognisko - krótkie, ale bardzo smaczne.
W piątek pogoda wyraźnie się popsuła. Nie mieliśmy na szczęście w planach zdobywania kolejnego szczytu. Wybraliśmy się do stacji kosmicznej „Polaris” w Sopotni Wielkiej. Była to bardzo „ekscytująca” podróż. Dowiedzieliśmy się, że nie można „zanieczyszczać nieba światłem”, więc wszelkie lampy uliczne powinny oświetlać tylko ulice. Zobaczyliśmy także makietę, pokazującą wyobrażenia młodzieży o wyglądzie Sopotni w 2050 roku. Było to doświadczenie, którego nigdy nie zapomnę. Tego nie da się zapomnieć...
W piątkowy wieczór odbyło się podsumowanie obozu oraz konkurs talentów. Swe zdolności pokazywali obozowicze, którzy nie brali udziału w wykładach z fizyki. Znalazł się tam śpiew, recytacja oraz pokaz dzieł plastycznych, wykonanych podczas trwania obozu. Już pod sam wieczór odbyło się spotkanie uczestników i omówienie minionego tygodnia. Po zebraniu śpiewaliśmy jeszcze długo przy akompaniamencie gitar.
W sobotni poranek zjedliśmy ostatnie śniadanie oraz otrzymaliśmy prowiant na drogę. Podróż powrotna była o wiele krótsza. Znowu zagościliśmy do „Złotego Młyna” i ruszyliśmy w stronę Trójmiasta. Atmosfera była cudowna. Wszyscy wspominali obozowe wydarzenia i wymieniali się opiniami. Do kresu mojej drogi dojechałem około godziny szesnastej i pożegnałem cały wesoły autobus.
Była to przygoda, której na pewno nie zapomnę. Mogłem przeżyć coś nowego, nauczyć się wielu ciekawych rzeczy, a przede wszystkim poznać interesujących ludzi. Morał jest bardzo prosty: „Warto się uczyć, bo są ludzie, którzy to zauważą i docenią”.